Moderni i antički olimpizam

Kuberten je imao isti onaj odnos prema helenskoj civilizaciji koji su evropski kolonijalni zavojevači imali prema drevnim civilizacijama. Čitajući njegove rasprave o antičkom svetu stiče se utisak da se radi o pljačkašu koji prevrće po antičkim iskopinama ne bi li pronašao nešto što će mu doneti dobit. Za razliku od onih vrlih predstavnika “evropske civilizacije” koji su pljačkali materijalna bogatstva, Kuberten je pljačkao antičko duhovno blago, koje ima svoju pravu vrednost samo u okviru civilizacije u kojoj je nastalo, da bi ga bespoštedno kasapio i prekrajao u nastojanju da od njega stvori sredstvo za obračun s emancipatorskim nasleđem modernog društva. Sama upotreba izraza “olimpijske igre” skrnavljenje je antičke tradicije. Kuberten koristi taj izraz ne zato što je bio inspirisan antičkim duhovnim nasleđem, već zato što mu je izgledalo da on ima “svečarski karakter”, što znači da je u njemu video svojevrsni dekor za međunarodna sportska takmičenja koja je nastojao da organizuje i institucionalizuje. Njegova politička koncepcija ključ je za razumevanje njegove olimpijske ideje, a samim tim i njegovog odnosa prema antici. Kuberten ne teži “obnavljanju antičkih olimpijskih igara” zbog razvoja sporta, već da bi doprineo “razvoju nacionalne snage” Francuske i njenoj kolonijalnoj ekspanziji. To je prvobitna prizma kroz koju Kuberten sagledava “antičko nasleđe” i kriterijum po kome vrši odabir onoga što je “prihvatljivo” za moderno doba. Helenska duhovnost nema za Kubertena kulturnu, već praktično-političku vrednost; on je ne sagledava u kontekstu duhovnog razvoja modernog društva, već u kontekstu ostvarivanja nekulturnih i antikulturnih političkih i ekonomskih ciljeva vladajuće buržoaske “elite”. Utilitarizam čini polazište, a pozitivizam misaonu prizmu kroz koju Kuberten sagledava antičku Grčku.