Po hrišćanskoj doktrini ” bog” je stvorio čoveka od prašine i udahnuo mu život u obliku duše. Smisao prolaznog zemalјskog života je oslobađanje duše iz “telesne tamnice” da bi mogla da se “vine ka večnosti”. To odgovara shvatanju da nije kretanje tela kroz fizičko vreme i prostor, već kretanje duha kroz bezvremenski i bezgranični prostor istinsko kretanje.
Za Platona telo je “tamnica (grob) duše”. Po Svetom Avgustinu “bog naređuje duhu, a duh telu”: telesni pokret izraz je duhovnog pokreta. Toma Akvinski smatra da čovek treba da teži da “konzervira svoje zdravlјe” i da “sačuva telo u dobrom stanju”. Ovo je blisko principu “brini o telu, ali ne stvaraj kult tela” (cura del corpo si, culto del corpo no) koji je, u osvit modernog doba, proglasila katolička crkva kao izraz nemoći da se suprotstavi novim tendencijama razvoja sveta.
Filantropi su izokrenuli izvornu hrišćansku dogmu. Rukovodeći se maksimom “Krepak, pobožan, slobodan!” (“Frisch, Fromm, Frei!“) oni u telu ne vide “tamnicu duše”, već “hram svetog duha” (Pestaloci). Što se tiče “hrišćanskih reformatora” – poput Kingslija i Morisa, pape Lava XIII, protestantskog pastora Džemsa Najsmita (“tvorca” košarke), pensilvanijskog biskupa Talbota (koji je izrekao reči: “Važno je učestvovati na olimpijskim igrama, a ne pobediti.” – koje će biti pripisane Kubertenu), opata Didona (od koga je Kuberten preuzeo maksimu citius, altius, fortius) – oni u sportu vide sredstvo za depolitizovanje “masa”, a u sportskim organizacijama saveznika u borbi protiv slobodarskog radničkog pokreta.
U sportu je ukinuta duša i na taj način raskinuta veza čoveka sa “bogom”, a telo je postalo organska i simbolična neraskidiva veza čoveka sa postojećim svetom. Za razliku od Ničea koji, suprotstavlјajući se hrišćanskim “preziračima tela”, u telu vidi izvorište i osnovni uslov “vlastitosti” čoveka, u sportu telo je sredstvo za ukidanje vlastitosti čoveka i za njegovo potpuno uklapanje u postojeći svet. Tomas Arnold je od sporta stvorio sredstvo za stvaranje kulta “mišićavog” tela i karaktera koji odgovara prirodi kapitalističkog društva, ali je na njega nasadio hrišćanski moralizam (“mišićavi hrišćani”). Moderni olimpizam, koji je najcelovitije uobličen u Kubertenovim spisima, odbacio je normativnu sferu i postao kult postojećeg sveta u čistom smislu: sport je kruna pozitivističke misli koja nastoji da prikuje čoveka za postojeći svet.
Po hrišćanskoj doktrini lјudi nisu “rivali” već “braća”. Otuda u njoj dominira princip “lјubi bližnjeg svog”, što znači pokret čoveka ka čoveku – koji je pokret čoveka ka “bogu” kao istinskoj lјudskosti – umesto pokreta čoveka protiv čoveka, kao što je to u sportu, koji podrazumeva nanošenje teških telesnih povreda i ubistvo. Po olimpijskoj doktrini, čovek nije biće koje je “bog” stvorio “po svome liku”, već je “lenja životinja” (Kuberten) u kojoj putem nesputane borbe za dominaciju i putem principa “većeg napora” treba razviti borilačku volјu i na taj način stvoriti nad-zver.
U hrišćanstvu dominira ideja transcendencije, izražena u “bogu”, dok je sport pozitivistički kult kojim se nastoji obogotvoriti postojeći svet: sport predstavlјa vrhunac “modernog” paganizma. Hrišćanstvo teži višem – sport teži većem. U njemu je obogotvoren “progres” u kome dominira apsolutizovani princip učinka (profita) koji ima kvantitativnu dimenziju.
Za razliku od sporta, u hrišćanstvu je uspostavlјena borba između dobra, koje je oličeno u “bogu”, i zla, koje je oličeno u “đavolu”. Krst simbolizuje raskrsnicu: na čoveku je da izabere da li će krenuti “putem dobra”, ili “putem zla”.
Za razliku od hrišćanskog “raja” gde dominiraju vrednosti koje su suprotnost postojećem svetu i koje pružaju mogućnost da se uspostavi kritički (ne i menjalački) odnos prema njemu, sport je projekcija vladajućih odnosa i vrednosti i kao takav je ukidanje kritičke distance prema svetu i utapanje čoveka u njega. Umesto iluzornog “sveta sreće” koji, ukoliko živi životom pokornog hrišćanina, čeka čoveka posle smrti, nudi se igra koja je “oaza sreće” (Fink) i kao takva “raj na Zemlјi”.
U sportu je odbačena hrišćanska “krotkost”: kult mišićavog tela i borilačkog karaktera služi za stvaranje kulta ovozemalјskog života: večnost se sa “neba” prenosi na zemlјu. Od “mišićavih hrišćana” ostaju mišići i nezajažlјiva gramzivost koja postaje motorna snaga “progresa”.
Umesto hrišćanske skromnosti i smernosti, u sportu dominira duh agresivnog elitizma i nadmenosti; umesto duha pokornih – duh gospodara; umesto asketizma – pohlepa; umesto kulta duha – kult mišićavog tela; umesto stremlјenja ka “drugom svetu” – obogotvorenje postojećeg sveta; umesto greha i iskuplјenja – ukidanje moralnog rasuđivanja i odgovornosti; umesto hrišćanskog “bogočoveka” – sportista-robotizovani gladijator postaje obogotvorenje pozitivnog čoveka; umesto hrišćanske depersonalizovane duše – stvara se depersonalizovano (robotizovano) telo…
U sportu vladaju principi: „čovek je čoveku vuk“ (homo homini lupus) i „borba svih protiv svih“ (bellum omnium contra omnes), „u zdravom telu zdrav duh“ (mens sana in corpore sano), „borbeni duh u mišićavom telu“ (mens fervida in corpore lacertoso), „brže, dalјe, snažnije“ (citius-altius-fortius) – koji su suprotni hrišćanstvu i koji su utemelјeni u poretku koji se zasniva na privatnoj svojini i atomizovanom (malo)građaninu.
Uprkos tome što insistira na privatnoj svojini kao “svetoj” instituciji, crkva se zasniva na kolektivnoj svojini i na kolektivističkom duhu koji je blizak komunističkom principu “svako prema mogućnostima, svakom prema potrebama” (Marks). Nije “vera u boga”, već je kolektivna svojina ona konkretna integrativna spona koja sprečava raspad crkve, do čega bi neminovno došlo kada bi u crkvi “sveta” privatna svojina postala vladajući oblik svojine.
Uspostavlјanje rigidnog dualizma tela i duha, s tim što je telo podređeno duhu, predstavlјa jednu od najvažnijih dodirnih tačaka između sporta i hrišćanstva. U tom kontekstu obe ideologije instrumentalizuju telo i u njemu vide sredstvo za ostvarivanje “viših” cilјeva. Dok je u hrišćanstvu telo oruđe za ostvarivanje “božije volјe”, u sportu ono je svedeno na sredstvo za ostvarivanje “progresa” koji se svodi na ostvarenje strateških interesa vladajućeg poretka.
U sportu odnos prema lјudskom telu blizak je onom koji će Dekart uobličiti u svojoj mehanicističkoj filozofiji telesnog, s tim što je on posredovan apsolutizovanim principom učinka koji uslovlјava razvoj (sado)mazohističkog karaktera. Za razliku od hrišćanskog meditativnog aktivizma koji insistira na askezi i vodi sputavanju i odumiranju telesnih funkcija (klečanje je najautentičniji hrišćanski telesni stav), sportski aktivizam (koji se zasniva na apsolutizovanom principu “većeg napora” kome odgovara maksima citius, altius, fortius) vodi neograničenom intenziviranju telesnog napora i time do potiskivanja, degenerisanja i uništavanja duhovnosti – osnova religioznosti, što znači same mogućnosti “dolaženja do boga” – i pretvara čoveka u puku materiju koja ima mehanički oblik.
Obezduhovlјeni i instrumentalizovani čovek, sveden na “sportistu”, postaje pojavni oblik destruktivnog kapitalističkog ništavila.
