Imajući u vidu da je Kuberten međunarodnom sportskom turniru “civilizovanih nacija” dao ime “olimpijske igre”, moglo bi se očekivati da će igra biti glavna preokupacija Kubertenove olimpijske doktrine, ali razmatranje sporta kao igre isključeno je iz Kubertenovog olimpizma. Teorija po kojoj je igra suština sporta izvlači sport iz okrilja Kubertenove “utilitarne pedagogije”, po kojoj je on iniverzalno političko sredstvo vladajućih parazitskih klasa za ostvarivanje njihovih strateških interesa, i stavlja ga u daleko širi sociološki i filozofski kontekst koji prdstavlja isuviše složen i opasan izazov za pragmatičnog pozitivistu Kubertena.
Određenje sporta kao najviše religiozne ceremonije posvećene stvaranju kulta postojećeg sveta, pri čemu olimpijske igre dobijaju status “crkve”, jedan je od glavnih razloga što Kuberten olimpijskim igrama (sportu) uskraćuje igračku prirodu. Umesto igračke spontanosti, sakralna ozbiljnost postaje glavna odlika stroge forme koju olimpijske igre, kao najviša služba belicioznom duhu koji vlada svetom – koji je reinkarnacija “besmrtnog duha antike” – mora da ispoštuju. Militaristička ceremonija, u kojoj dominira polaganje zakletve koja simbolizuje potpunu pokornost učesnika vladajućem poretku, najprikladniji je oblik u kome treba izvesti kultne radnje. U uniformama, pod zastavama, marširajući po taktovima koračnice nestaje Eros, spontanost, mašta, stvaralačko – sve ono što čini igračku prirodu čoveka. Zatim, igra podrazumeva pravila koja su jednaka za sve, što je za Kubertena najveće svetogrđe, budući da je po njemu “pravo jačega” osnovni životni princip. Ono na čemu Kuberten insistira u “sportskoj republici” nije poštovanje normi koje su obavezne za sve, već pridobijanje potlačenih da poštuju poredak u kome je uspostavljena neprikosnovena vlast snažnih nad slabima. Za razliku od građanske filozofije igre, koja razmatranje igre (uključujući i sport) sagledava u kontekstu nastojanja da se izgrade normativni i institucionalni okviri sa kojima treba sačuvati društvo od razornog dejstva “agresivne” životinjske prirode čoveka, Kuberten sagledava sport u kontekstu nastojanja da se uklone sve norme i institucije koje postavljaju ograde gramzivosti buržoazije i ekspanziji evropskih kolonijalnih metropola. Za Kubertena sport je najvažnije sredstvo za militarizovanje i fanatizovanje buržoaske omladine i kao takav je priprema za osvajački rat. Treće, Kubertenu je strana ideja o sportskoj kao igračkoj zajednici. Nastojeći da pokida spone koje povezuju ljude, Kuberten svodi svoje pozitivne ljude na Lajbnicove monade: “rivalsko” sučeljavanje pripadnika “gospodarske rase”, kao “braće po oružju”, i njihovo tlačenje radnih masa, žene i kolonijalizovanih naroda, predstavlja tačke “međuljudskog” dodira. Za Kubertena sport je najautentičniji oblik igranja života koji se zasniva na principu bellum omnium contra omnes: jači idu dalje, slabiji bivaju odstranjeni. Istovremeno, pobeda postizanjem većeg rezultata, na čemu se zasniva “progres”, osnov je i granica sportske igre. Što se tiče “sportske tehnike”, ona postaje način degenerisanja i uništavanja igračkog bića čoveka i mogućnosti za njegovu realizaciju. U sportu se savlađuje šablonizovana igračka tehnika, koja se “dobija” iz tehničkog sveta i koja podrazumeva instrumentalizovanje tela tehnizovanim produktivističkim aktivizmom, čiji je smisao određen prirodom sportske igre kao rata telima. Istovremeno, svođenjem tela na oruđe za postizanje neljudskih ciljeva i na predmet obrade stvara se (samo)destruktivni karakter. Bespoštedni odnos čoveka prema svome telu postaje osnov bespoštednog odnosa prema “protivniku” u kome se ne vidi čovek, nego neprijatelj koga treba pobediti i uništiti. Tipičan primer su tzv. “borilački sportovi”, koji su po Kubertenu najvažnije sredstvo za vaspitanje dece, koji se zasnivaju na “pravu” da se nanesu telesne povrede i ubije “protivnik”. Otuda Kuberten daje primat mišićnoj snazi, brzini, odlučnosti, hrabrosti – svemu onome što treba da izgradi bespoštedni karakter buržuja koji će sa ognjem i mačem da pokori svet – nad razvojem igračkog bića čoveka i igračke veštine koja je usmerena na razvoj međuljudskih odnosa. U Kubertenovoj teoriji postaje očigledno ono što građanska teorija nastoji da prikrije: sport ne proističe “spontano” iz “agresivne (životinjske) prirode čoveka”, već je nametnuti model ponašanja i kao takav sredstvo za stvaranje ljudi po meri vladajućeg poretka. “Sportska igra” postaje kapitalistički način degenerisanja čoveka kao igračkog bića.
